نوروز از کلام سعدی

برخیز که می‌رود زمستان

بگشای در سرای بستان
نارنج و بنفشه بر طبق نه

منقل بگذار در شبستان
وین پرده بگوی تا به یک بار

زحمت ببرد ز پیش ایوان
برخیز که باد صبح نوروز

در باغچه می‌کند گل افشان
خاموشی بلبلان مشتاق

در موسم گل ندارد امکان
آواز دهل نهان نماند

در زیر گلیم و عشق پنهان
بوی گل بامداد نوروز

و آواز خوش هزاردستان
بس جامه فروختست و دستار

بس خانه که سوختست و دکان
ما را سر دوست بر کنارست

آنک سر دشمنان و سندان
چشمی که به دوست برکند دوست

بر هم ننهد ز تیرباران
سعدی چو به میوه می‌رسد دست

سهلست جفای بوستانبان